-
1 zrobić
глаг.• воздавать• воздать• выделывать• выполнять• вырабатывать• выработать• вытаскивать• дать• делать• завести• занимать• заниматься• изготавливать• исполнять• наделать• натворить• оказывать• получить• причинить• причинять• производить• сдавать• сделать• совершать• совершить• создавать• составлять• состроить• устранять* * *zrob|ić\zrobićiony сов. 1. сделать;\zrobić głupstwo сделать (совершить) глупость; \zrobić uwagę сделать замечание; \zrobić awanturę устроить скандал; \zrobić kopię снять копию; \zrobić na złość сделать назло;
2. причинить, доставить;\zrobić komuś krzywdę обидеть кого-л.; \zrobić komuś przykrość огорчить кого-л.;\zrobić wiele szkód причинить большой ущерб;
3. повлиять, воздействовать;to mu dobrze \zrobići это хорошо повлияет на него; это ему поможет; ● \zrobić majątek нажить состояние; \zrobić wrażenie произвести впечатление; \zrobić maturę сдать экзамен на аттестат зрелости
* * *zrobiony сов.1) сде́латьzrobić głupstwo — сде́лать (соверши́ть) глу́пость
zrobić uwagę — сде́лать замеча́ние
zrobić awanturę — устро́ить сканда́л
zrobić kopię — снять ко́пию
zrobić na złość — сде́лать на́зло́
2) причини́ть, доста́витьzrobić komuś krzywdę — оби́деть кого́-л.
zrobić komuś przykrość — огорчи́ть кого́-л.
zrobić wiele szkód — причини́ть большо́й уще́рб
3) повлия́ть, возде́йствоватьto mu dobrze zrobi — э́то хорошо́ повлия́ет на него́; э́то ему́ помо́жет
•- zrobić wrażenie
- zrobić maturę -
2 awantura
сущ.• авантюра• бесчинство• дебош• перебранка• препирательство• скандал• спор• ссора• сцена* * *ж1) сканда́л mawantura o coś — сканда́л из-за чего́-л.
zrobić awanturę — устро́ить сканда́л
zdolny (pochopny, skory) do awantur — скандали́ст
wplątać się w awanturę — вмеша́ться в ссо́ру
2) уст. авантю́раSyn:
См. также в других словарях:
zrobić — dk VIa, zrobićbię, zrobićbisz, zrób, zrobićbił, zrobićbiony 1. «wykonać, wytworzyć, wyprodukować coś; przyrządzić, sporządzić coś» Zrobić sweter na drutach. Zrobić komuś obuwie. Zrobić szafę, półki. Zrobić model czegoś. Reżyser zrobił dobry film … Słownik języka polskiego
robić – zrobić (z siebie) przedstawienie [widowisko] — {{/stl 13}}{{stl 7}} urządzać scenę, awanturę, zwracając tym na siebie uwagę innych, ośmieszając się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Opanuj się, robisz przedstawienie, wszyscy się na ciebie gapią. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
robić — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, robićbię, robićbi, rób, robićbiony {{/stl 8}}– zrobić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wytwarzać coś, wykonywać coś, wyrabiać, przyrządzać,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
awantura — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. awanturaurze {{/stl 8}}{{stl 7}} zakłócenie spokoju spowodowane agresywnym (zwykle słownym) zachowaniem się kogoś; burda, kłótnia, zajście : {{/stl 7}}{{stl 10}}Gorsząca, pijacka, karczemna, nocna, uliczna,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
iść [pójść, lecieć, polecieć i in.] z gębą [językiem, jęzorem, ozorem] — {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}pot. {{/stl 8}}{{stl 7}} iść, pójść naskarżyć, donieść na kogoś; donosić, szybko powiadamiać kogoś o czymś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zauważyła, że brat podkrada cukierki i poleciała z… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
urządzić — dk VIa, urządzićdzę, urządzićdzisz, urządź, urządzićdził, urządzićdzony urządzać ndk I, urządzićam, urządzićasz, urządzićają, urządzićaj, urządzićał, urządzićany 1. «wyposażyć w odpowiednie sprzęty, zaopatrzyć w coś, zagospodarować» Urządzić… … Słownik języka polskiego
bal — 1. pot. A to bal! Ładny bal! «o jakiejś nieprzyjemnej, zaskakującej sytuacji; a to heca, a to historia!»: Nie było nam wesoło. „Ładny bal – każdy pewno sobie myślał. – Przyszliśmy się bawić, a tu możemy tak oberwać, że się nie pozbieramy”. S.… … Słownik frazeologiczny
gęba — 1. pot. (Biec, iść, pójść, lecieć, polecieć itp.) z gębą, z jęzorem, z pyskiem a) «natychmiast powiadomić kogoś o czymś; donieść, naplotkować» b) «iść do kogoś z wymówkami, z awanturą, z krzykiem»: Na drugi dzień Kisiel złapał mnie na ulicy i z… … Słownik frazeologiczny
wpaść — dk Vc, wpadnę, wpadniesz, wpadnij, wpadł, wpadłszy wpadać ndk I, wpaśćam, wpaśćasz, wpaśćają, wpaśćaj, wpaśćał 1. «padając, lecąc zagłębić się w coś, trafić, dostać się do wnętrza czegoś» Wpaść do wody, do rzeki. Wpaść do dołu, w dół. Wpadł po… … Słownik języka polskiego
